ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΠΤΩΧΟΙ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ.

Καλημέρα χρυσά μου και καλή μας εβδομάδα! Ήταν ένα δύσκολο ΣΚ! Πρώτον δεν είχε μπαλίτσα. Δεύτερον είχε εκλογές. Τρίτον πήγα στην έκθεση κόμιξ της Βαβέλ. Αχ καλέ η τρελή τι τράβηξα!
Πάντα είχα την απορία, γιατί “Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι”, και το Σαββάτο μου λύθηκε! Γιατί μόνο όσοι είναι “πλούσιοι τω πνεύματι”, έχουν και πουλάνε πνεύμα! Και τι πνεύμα! Καθαρό οινόπνευμα! Καθόμουν και έβλεπα κρεμασμένη στους τοίχους, κάθε λογής “δημιουργία” γεμάτο δημιουργική μονομανία, δημιουργικό εγωισμό, δημιουργικό κενό, δημιουργική μελαγχολία και δημιουργικό φόβο. Θάνατος. Νέκρα. Αφήστε τους νεκρούς, να θάψουν τους νεκρούς τους. Έμεινα άναυδος δε, όταν ένα καλλιτεχνικό homo erectus, που υπέγραφε το χαρτί υγείας του στα κοροϊδα που το αγόρασαν, δέχθηκε ένα κολακευτικό σχόλιο από έναν αδαή του τύπου, “έχω όλα τα άλμπουμ σας”, όπου αντί να τον κεράσει, του απάντησε, “και γω”. Τι μας λες ρε “μεγάλε”! Πούλησες δύο αντίτυπα; Γουάου! Δεν ξανάγινε! Τράβα πίσω στο δέντρο σου! Αλλά που! Θα ήταν πτωχός τω πνεύματι. Θα ήξερε την λέξη “ευχαριστώ”. Αλλά όχι. Εκεί. Να πουλήσει πνεύμα! Είναι “καλλιτέχνης”! Έφυγα συγχυσμένος. “Ας πάω να δω κανένα σκιτσάκι να γουστάρω. Μα τι να δω. Η Μαλ και η Ακία παντού! (Πέρα από έναν τύπο. Κώστας ήταν το μικρό του). Και τότε κατάλαβα! Να γιατί το 70% του περίπτερου πουλάει Asterix. Να γιατί κάθε χρόνο λείπουν οι καλλιτέχνες. Να γιατί κάθε χρόνο είναι οι ίδιοι “καλλιτέχνες”, πλαισιωμένοι από τους ίδιους “κουλτουριάρηδες” αυλικούς! Οι δε αυλικοί, είχαν ένα ύφος του στυλ: πόσο-έξυπνος-μπορώ-να-είμαι-μέσα-σε-ένα-τετραγωνικό-μέτρο-τρελό-μαλλί-τα-ξέρω-όλα- και-κοιτάξτε-όλοι-την-τόσο-μοναδική-μου-εμφάνιση-στο-σύμπαν-ακούω-τζαζ-γουάου. Ούτε τυφλός βραδύπους δεν δέχεται να ζευγαρώσει μαζί τους. Να ζήσει το καουτσούκ! Γιατί καλλιτέχνης είναι ένας άνθρωπος με αντίληψη. Είναι αυτός που με σεμνό και σωστό τρόπο δείχνει την λύση στα προβλήματα της εποχής του (UDERZO-GOSCINY). Μα χρυσή μου για να δεις τον κόσμο, την ζωή και τα προβλήματα, πρέπει να κοιτάς αλλού, εκτός από τον “Θεϊκό” εαυτό σου. Έτσι γεννιέται η ΑΝΤΙΛΗΨΗ. Μετά δε τον τρίτο μήνα της ύπαρξής του, ο άνθρωπος, αρχίζει να αποκτά το ΘΑΡΡΟΣ που θα τον βοηθάει να ξεπερνάει τα διάφορα προβλήματα που θα αντιμετωπίζει. Υψηλά νοήματα για αυτές τις αμοιβάδες όμως. Εκεί ήταν ένα μάτσο φοβισμένοι που τους είχαν πλακώσει τα προβλήματα = (μα γιατί δεν με θαυμάζουν οοοοόλοι;) της εποχής τους. Ανεύθυνοι, ανώριμοι επιδειξίες. Η δε αντίληψή τους με δυσκολία καταφέρνει να ξεπεράσει αυτήν ενός καθυστερημένου όστρακου και το καταφέρνει μόνο όταν έχει πανσέληνο, όπου το όστρακο κολλάει. Αυτομάτως συγχώρεσα τον διαιτητή της τετάρτης. Οι “ευαίσθητοι” αυτοί “άνθρωποι”, οι “καλλιτέχνες” τον είχαν ξεπεράσει! Σε ένα νηπιαγωγείο βρίσκεις πιο ώριμες και υπεύθυνες προσωπικότητες από αυτούς τους Peter pan. “Βουρ για οξυγόνο” σκέφτηκα και βγήκα. Φτου ξελευθερία! Ευτυχώς σε μία γωνία είδα για πρώτη φορά κάτι πολύ όμορφο! Κάτι υπέροχο! Μία αχτίδα ανθρωπιάς μέσα σε αυτόν τον βόθρο. Ήταν ένα ζευγάρι, που είχαν ένα σκετς με μαριονέτες. Οι “πτωχοί αυτοί τω πνεύματι” Άνθρωποι, δεν πούλαγαν πνεύμα. Δεν πούλαγαν μούρη. Δεν υπογράφανε τίποτα. Δημιουργούσαν. Απλά και ταπεινά. Δημιουργούσαν συναίσθημα. Χωρίς φόβο. Χωρίς μονομανίες. Χωρίς εγωισμό. Καλούσαν ανθρώπους από το κοινό να συμμετάσχουν μαζί τους. Επικοινωνούσαν. Δημιουργούσαν για όλους και έκαναν και τους άλλους δημιουργούς. Δημιουργούσαν χαρά, ευγένεια, αγνότητα και αγάπη. Από σπόντα πρέπει να βρέθηκαν σε αυτό τον βόθρο. Πάλι καλά. Πήγα και πήρα μια μπύρα και σουβλάκια απ’έξω. “Οι μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι εδώ έχουν κονομίσει τα δεκαπλάσια από τα ψώνια μέσα”, σκέφτηκα και την έκανα. Η ζωή τελικά είναι δίκαιη. Εμείς δεν είμαστε.

Την Κυριακή δεν ψήφισα, αλλά ψόφησα στον ύπνο. Αυτά!

Αχ καλέ. Επειδή ξέχασα και έγραψα σοβαρά: γουάου, γιες, αχ θα τρελαθώ, σμακ, γούτσου και μην ξεχνάτε... σας αγαπώ! Καλημέρα και καλή εβδομάδα. Ραντεβού αύριο για το ΑΕΚάκι με τρέλα. Σμακ!